LEZZETCHİ

Kurulduğundan bu yana dünyadan 120.000.000.000 insan geçti. Emin ol o seni aramaz. 

Allah gülü de verir, gözü de. Neyi göreceğiniz'in kararı ise size aittir. Bakmakla görmek arasında azımsanmayacak fark vardır. Her bakan görmez. Sanıyorum göz bir aracı. Görmek gözden çok gönül işi. Yoksa bu dünyanın güzelliklerini hangimiz Aşık Veysel kadar görebildik ki?

4 Ağustos, sıcak bir İzmir gününde dokundum ilk defa o ellere.Tanıştığımız gündü. Bir gün önce Ece Temelkuranın Milliyette'ki bir köşe yazısını beğenerek okumuştum. 'Neden güzeldir İzmirin kızları' şiir tadında bir köşe yazısı.Aradan birkaç günün geçmesi gerekti bu eller olmadan bir yaşam süremiyeceğimi anlamam için.

Dün biz bir arkadaşımızı sonsuzluğa uğradık. Ve o da Nazım ustanın dizeleri ile ''Elveda güzelim dünya, ve merhaba kainat'' diyenlerin kervanına katıldı. Doğum da ölüm de sanıyorum varsayılanın aksine bir anlık birer olay olmanın ötesinde birer süreç. İnsan anne karnına düşmeden önce onun aklına düşüyor ve o anda doğma süreci başlıyor.  Buna bir kadın olarak sus diyenlerde dahil. Fakat bu doğal süreci ve nasıl dünyaya geldiklerini unuttukları için insanlara hele hele kadınlara nasıl davranılması gerektiği konusunda çelişki ve kafa karışıklığı taşımak kaçınılmaz oluyor. Süreç olarak ölüm ise doğar doğmaz başlıyor. Ve doğal sıralamada bir şaşma olmadığı sürece büyüklerimizden başlayarak, her kaybettiğimiz ile  birlikte yaşam ağacımızdan bir yaprak eksiliyor. Taki sıra gövdeye gelene kadar. Şu da olsun tamam, sıra sükünet, huzur ve mutlulukta diyerek ertelediğimiz şeylere sıra gelmeden bitiyor sanıyorum, genelde hayatlarımız. Halbuki insan olarak dünyaya...